Ναός Αγίας Βαρβάρας - Αστροχώρι Άρτας

Στη θέση που είναι σήμερα η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας Αστροχωρίου, τα πολύ παλιά χρόνια, ήταν μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη της μεγαλομάρτυρας Αγίας Βαρβάρας, το οποίο ήταν μετόχι της Ιεράς Μονής Μπότσης (Μεγαλόχαρης).

Εκτός από το μικρό ναό της Αγίας Βαρβάρας το μοναστήρι είχε ηγουμενείο, κελιά, αποθήκη και γύρω γύρω περιβαλλόταν από ασβεστόκτιστο περιτείχισμα, που οι χωριανοί το λέγανε "κουλούρι". Μάλιστα το κουλούρι αυτό υπήρχε ως τις δικές μας ημέρες και είχε δέκα "πολεμίστρες" (τουφεκοθυρίδες).
Η υπαγωγή του μοναστηριού
Το μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας (σήμερα ενοριακός ναός του χωριού),υπαγόταν στην επιοσκοπή Ραδοβιζίου, που είχε έδρα της το χωριό Βελενζικό και η οποία υπαγόταν στη Μητρόπολη της Λάρισας. Η επισκοπή Ραδοβιζίου διατηρήθηκε μέχρι το έτος 1830 και κατόπιν η έδρα της μεταφέρθηκε στη Λιτζά Αγράφων.
Τον Ιούλιο του έτους 1889, όλα τα χωριά του Ραδοβιζίου που υπάγονταν ως τότε στη Μητρόπολη της Λάρισας, αποσπάστηκαν και ενώθηκαν με τη Μητρόπολη Άρτας.
Η καταστροφή του μοναστηριού
Όταν ο Κουρτ πασάς ήταν γενικός δερβέναγας της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδας, πέρασε και από το Αστροχώρι.
Χωρίς να σεβαστεί τα προνόμια που είχε εκχωρήσει ο Σουλτάνος στην εκκλησία, αφού πρώτα λεηλάτησε το μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας, στη συνέχεια μετέβαλε τα κτήματα του μοναστηριού σε τσιφλίκι του.
Ο ηγούμενος Άνθιμος, αρνιόνταν να του εκχωρήσει τη μοναστηριακή περιουσία, γι' αυτό, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια εφόνευθη.
Για το πότε καταστράφηκε το μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας, δεν γνωρίζουμε ακριβή χρονολογία, γιατί δεν υπάρχουν έγγραφα στοιχεία, αλλά ούτε και μαρτυρίες διασώθηκαν. Αν όμως λάβουμε υπόψη μας ότι ο Κουρτ πασάς πέθανε το έτος 1787, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μοναστήρι καταστράφηκε πριν από τη χρονολογία αυτή.
Ο Ναός της Αγίας Βαρβάρας Αστροχωρίου
Μετά την καταστροφή του μοναστηριού της Αγίας Βαρβάρας Αστροχωρίου από τον Κουρτ πασά, δεν ξαναπάτησε καλόγερος ο' αυτό και, με το πέρασμα του χρόνου, τα πάντα παραμελήθηκαν στο μοναστήρι. Στο μεταξύ οι οικογένειες του χωριού όλο και αυξάνονταν. Συγκεκριμένα, το έτος 1854, ο αριθμός των οικογενειών ανερχόταν σε τριάντα έξι (36) και, καθώς οι οικογένειες ήταν πολυμελείς, ο μικρός ναός του μοναστηριού δεν τους χωρούσε όλους.
Ύστερα απ' αυτό, ομόφωνα οι χωριανοί πήραν την απόφαση να κατεδαφίσουν το μικρό Ναό του μοναστηριού, τα κελιά και την αποθήκη και στην ίδια θέση να κτίσουν με την προσωπική τους εργασία εκκλησία μεγαλύτερη, αφιερωμένη στη μνήμη της Αγίας Βαρβάρας.
Το κτίσιμο της εκκλησίας που έχει σχήμα ορθογωνίου παραλληλεπιπέδου, με διαστάσεις 17,15 μ. μήκους, 10,50 μ. πλάτους, είχε αναλάβει, σύμφωνα με πληροφορίες, ένας Τζουμερκιώτης μάστορας του οποίου το όνομα ήταν Κώστας.
Έξω από το "κουλούρι" της εκκλησίας, ήταν δυο πανύψηλα και υπεραιωνόβια πουρνάρια. Μάλιστα το ένα από αυτά, υπήρχε ως τις δικές μας ημέρες και σε ένα κλωνάρι του ήταν κρεμασμένη η καμπάνα της εκκλησίας.
Πότε άρχισαν οι εργασίες για την ανέγερση της εκκλησίας και πόσα χρόνια αυτές διάρκεσαν δεν γνωρίζουμε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι εργασίες τελείωσαν το έτος 1860,
Το τέμπλο της εκκλησίας κατασκευάστηκε το έτος 1872 και τα εγκαίνιά της έγιναν αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το έτος 1923, από τον τότε Μητροπολίτη Άρτας.
Η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας είναι κτισμένη σε μια θαυμάσια τοποθεσία, γιατί κάτω απ' αυτήν είναι το Βρυσικό, με τα πολλά και κρύα νερά και τα υπεραιωνόβια πλατάνια. Πρόκειται για ένα υπέροχο τοπίο, το οποίο δυστυχώς δεν έχει αξιοποιηθεί.