Τα Λαζαρούδια

Τα Λαζαρούδια
Στο χωριό μας δεν συνηθίζονταν να λένε κάλαντα τις παραμονές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, επειδή το μέρος είναι ορεινό. Μόνον ανήμερα του Λαζάρου τα παιδιά, παρέες παρέες, πήγαιναν στα σπίτια του χωριού και έλεγαν το "Λάζαρο" και τη Μεγάλη Παρασκευή έλεγαν τα "Πάθη του Χριστού".
'Όταν έφτανε η εβδομάδα του Λαζάρου, τα Λαζαρούδια είχαν να αντιμετωπίσουν αρκετά προβληματάκια. Πρώτα πρώτα έπρεπε να συμφωνήσουν μεταξύ τους για την παρέα. Η κάθε παρέα αποτελούνταν συνήθως από δυο ή τρία αγόρια, τα οποία έπρεπε να ξέρουν καλά το "Λάζαρο". Ακόμα έπρεπε να ξέρουν ευχετήρια και επαινετικά τραγούδια που θα έλεγαν, αν οι νοικοκυραίοι τους ζητούσαν να πουν και ένα τραγούδι για το νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά του σπιτιού, για αγόρια και κορίτσια της παντρειάς, για μοναχογιούς και μοναχοκόρες, για μαθητές και για μικρά παιδιά. Κι αυτό γιατί σε περίπτωση που τους ζητούσαν να πουν ένα τραγούδι και τα Λαζαρούδια έλεγαν "δεν ξέρουμε", η άγνοια τους αυτή, ε¬κτός του ότι θα τους στερούσε το αβγό ή τις δραχμούλες που θα έπαιρναν για πληρωμή, ήταν και ντροπή. Η αμάθεια τους θα σχολιάζονταν.....
Άλλο ένα πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν τα Λαζαρούδια, ήταν τα σκυλιά. Στα παλιά χρόνια οι περισσότερες οικογένειες του χωριού, για να μην πω όλες, είχαν στο σπίτι τους και από ένα σκυλί. Μερικές μάλιστα οικογένειες είχαν δυο και τρία σκυλιά. Και τι σκυλιά! ολόκληρα θεριά! Δεν έκαναν πίσω ούτε με φωνές, ούτε με πέτρες, ούτε με ξύλα. Σαν στραβά ρίχνονταν επάνω στα Λαζαρούδια. Ορμούσαν τότε και τα Λαζαρούδια επάνω στα σκυλιά και γίνονταν "ομηρικές μάχες".
Τώρα, εδώ που τα λέμε, τα Λαζαρούδια δεν τα πολυλογάριαζαν αυτά. Μπορεί τα σκυλιά να ήταν δυνατά, τα Λαζαρούδια όμως ήταν ακόμα δυνατότερα. Ήταν αγόρια από εννιά περίπου ως δεκατεσσάρων πάνω κάτω χρονών. Παιδιά παλικαρόπουλα ίσαμε εκεί επάνω παιδιά του βουνού όλο δύναμη και ζωντάνια. Εκείνο που τα απασχολούσε, ήταν πώς θα συγκεντρώσουν πολλά αβγά και λεπτά, ώστε, όταν έλθει η ώρα της μοιρασιάς, να πάρει το καθένα στο μερίδιο του όσο το δυνατόν περισσότερα αβγά και λεπτά.
Σημειώνεται ότι, όταν έλεγαν το "Λάζαρο", έπαιρναν για πληρωμή αβγά, δραχμούλες, πού και πού κανένα τάλιρο ή δεκάρικο, σύκα, σταφίδες, λουκούμια, καραμέλες και καρύδια.
Την παραμονή του Λαζάρου, το απόγευμα, τα Λαζαρούδια ανέβαιναν στις κερασιές, στις απιδιές κ.λ.π., έκοβαν λουλούδια και στη συνέχεια στόλιζαν το καλάθι τους με τέχνη για να φαίνεται ωραίο. Κατόπιν έκαναν και μια τελευταία πρόβα στο "Λάζαρο" και στα επαινετικά τραγούδια και, όταν πια σουρούπωνε, έτρωγαν και έ¬πεφταν νωρίς για ύπνο, για να ξυπνήσουν πολύ πρωί την άλλη ημέρα.
Αλλά πού να τα πιάσει ύπνος. Η νύχτα εκείνη δεν περνούσε γρήγορα, λέτε και ήταν ατέλειωτη. Και με το δίκιο τους ανυπομονούσαν, γιατί η ημέρα του Λαζάρου ήταν η χαρά τους, ήταν το πανηγύρι τους.
Μόλις γλυκοχάραζε η ημέρα του Λαζάρου, τα Λαζαρούδια σηκώνονταν, φορούσαν γρήγορα γρήγορα τα γιορτινά τους ρούχα και ξεκίναγαν να πάνε σε όλα τα σπίτια του χωριού να πουν το "Λάζαρο".
Μεταφέρω, λοιπόν, εδώ το "Λάζαρο" και όσα από τα επαινετικά τραγούδια μπόρεσα να συγκεντρώσω, όπως τα έλεγαν στο χωριό μας οι παλιοί, "πάππ' προ-σπάππ'" και όπως ακριβώς τα λέγαμε και εμείς, όταν ήμασταν μικρά παιδιά.