Κυριακή: ημέρα του γάμου

[ΑΛΚΗΣ]

Το πρωί της Κυριακής, συγκεντρώνονταν οι συμπέθεροι στο σπίτι του γαμπρού, όπου έπιναν τον καφέ τους όσοι ήθελαν, έτρωγαν και κατόπιν παρακολουθούσαν το ξύρισμα του γαμπρού, το οποίο γινόταν έξω στην αυλή του σπιτιού και συμμετείχαν σ' αυτό και τα όργανα. Ο γαμπρός καθόταν σε μια καρέκλα και κρατούσε στα χέρια του ένα ταψί ή δίσκο, ο δε μπαρμπέρης (κουρέας) ετοίμαζε τα ξυριστικά του σύνεργα και τη σαπουνάδα. 'Οταν ο μπαρμπέρης άρχιζε το ξύρισμα, πρώτα ο νουνός, έπειτα οι γονείς του γαμπρού, τα αδέλφια του, οι στενοί συγγενείς του και στη συνέχεια οι συμπέθεροι σταύρωναν το μέτωπο του γαμπρού με κέρματα, του εύχονταν "καλά στέφανα" και έριχναν τα κέρματα στο ταψί, ενώ οι οργανοπαίχτες τραγουδούσαν:
«Ασπροσυγνέφιασε ο ουρανός, γιατί ξουρίζεται ο γαμπρός
Ξουράφια από τα Γιάννινα κι ακόνια από την Πρέβεζα.
Γι' ανάγκασε μπαρμπέρη μου, ανάγκασε το χέρι σου
κι έχουμε δρόμο αλαργινό, ανήφορο, κατήφορο,
γιοφύρια να περάσουμε, την πέρδικα να πάρουμε...»
Σημειώνεται ότι ένα μέρος από τα χρήματα αυτά έπαιρνε ο μπαρμπέρης και τα υπόλοιπα τα κρατούσε ο γαμπρός.
Μετά το ξύρισμα, ο γαμπρός πλενόταν και φορούσε την γαμπριάτικη φορεσιά του. Στα παλιά χρόνια ο γαμπρός φορούσε φουστανέλα ή μαντίο, κάλτσες, καλτσοδέτες, τσαρούχια κόκκινα με μαύρες φούντες και στο κεφάλι φορούσε κόκκινο φέσι με μακριά μαύρη φούντα.
Με το πέρασμα του χρόνου, καταργήθηκαν όλα αυτά και ο γαμπρός φορούσε κοστούμι, παπούτσια και στο κεφάλι φορούσε τραγιάσκα ή ήταν ασκεπής.
Στο χρονικό διάστημα που ετοιμαζόταν ο γαμπρός, ετοίμαζαν και οι συμπέθεροι τα αλογομούλαρα. Επάνω στα σαμάρια έριχναν φανταχτερές καραμελωτές ή πλουμιστές μαντανίες και στις αλυσίδες των κυπριών των ζώων έδεναν χρωματιστά μαντίλια για να φαίνονται ωραία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχναν οι συμπεθέρες για το ζώο του γαμπρού. Αυτό έπρεπε να είναι στολισμένο καλύτερα από όλα τα άλλα και ακόμα έπρεπε να είναι το πιο ήσυχο ζώο, γιατί σ' αυτό θα έμπαινε καβάλα η νύφη στην επιστροφή του συμπεθεριακού, ο δε γαμπρός θα καβαλίκευε άλλο ζώο.
Και ενώ στο σπίτι του γαμπρού γίνονταν αυτά, στο σπίτι της νύφης το γλέντι συνεχιζόταν και οι κοπέλες έντυναν και στόλιζαν τη νύφη.
Στο χωριό μας στα παλιά χρόνια, η νύφη φορούσε συνήθως ένα μονόχρωμο ροζ ή θαλασσί φόρεμα, η ποιότητα του οποίου ήταν ανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας.
Τα μαλλιά της τα έκαναν κοτσίδες και στο κεφάλι φορούσε μαντίλι το οποίο στερέωναν με στεκάκια.