Ολονύχτιο γλέντι

[ΑΛΚΗΣ]

Μετά την υποδοχή της νύφης, ακολουθούσε ολονύχτιο τρικούβερτο γλέντι στο σπίτι του γαμπρού. Οι υπηρέτες του γάμου, που εκτελούσαν και χρέη ταξιθέτη, έβαζαν τους συμπεθέρους να καθίσουν, με την εξής περίπου σειρά.
Σε μια γωνιά του σπιτιού και λίγο ψηλότερα από τους άλλους, έβαζαν τους οργανοπαίκτες να καθίσουν. Μετά απ' αυτούς, κάθονταν οι νουνοί, τα νιόπαντρα, οι γονείς τους, ο πρόεδρος του χωριού, ο Δάσκαλος, σεβάσμιοι γέροντες, οι μπεκτσήδες* και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι, χώρια οι άντρες και χώρια οι γυναίκες με τα παιδιά, αφήνοντας στη μέση του σπιτιού χώρο για χορό.
Οι χοροί και τα τραγούδια από τους οργανοπαίχτες άρχιζαν αμέσως. Το τουφεκίδι σκορπούσε τη χαρά και τα κεράσματα στα όργανα από εκείνους που χόρευαν έπεφταν "βροχή". 'Όταν χόρευαν στενοί συγγενείς του γαμπρού, κερνούσε και η νύφη τα βιολιά και στεκόταν όρθια.
Οι υπηρέτες του γάμου σερβίριζαν συνέχεια πιοτά και μεζέδες και οι συμπέθεροι έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Οι ευχές έδιναν και έπαιρναν. "Να σου ζήσουν κυρ νουνέ, πάντα άξιος", εύχονταν στο νουνό. "Με ζωή τα στέφανα και καλή προκοπή", έλεγαν στα νιόπαντρα. "Να σας ζήσουν τα νέα και στ' άλλα σας παιδιά", εύχονταν στους γονείς τους κ.λ.π.
Το γλέντι συνεχιζόταν αμείωτο, μέχρι την ώρα που πρόσταζε ο νουνός να σταματήσουν οι χοροί και να στρωθεί το τραπέζι για φαγητό.
Μετά το φαγοπότι και πριν ακόμα σηκώσουν το τραπέζι από καταγής, οι συμπεθέροι έλεγαν τραγούδια της τάβλας. Πρώτα τα έλεγαν οι άντρες μέχρις ενός σημείου και μόλις σταματούσαν εκείνοι επαναλάμβαναν οι γυναίκες τους ίδιους στίχους των αντρών. Μεταφέρω εδώ τα τραγούδια, όπως ακριβώς τα έλεγαν:

«Σε τούτην τάβλα που' μαστέ σε τούτο το τραπέζι,
τον άγγελο φιλεύουμε και το Χριστό κερνάμε
και την Παρθένο Δέσποινα την διπλοπροσκυνάμε,
να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά τον παραδείσου,
ν' ανοίξω τον παράδεισο να μπω να σεργιανίσω....»

Άλλο τραγούδι

«Φίλοι μ' καλωσορίσατε να φάμε και να πιούμε
κι αύριο καλές αντάμωσες το που θ' ανταμωθούμε.
Μέσ' στον Αη Λια στον πλάτανο πού 'ναι μια κρύα βρύση,
πόχουν οι κλέφτες μάζωξη που κάνουν πανηγύρι
πόχουν αρνιά που ψένουνε κριάρια σουφλισμένα,
πόχουν κι ένα γλυκό κρασί από το μοναστήρι,
πόχουν τη Ρήνα στο πλευρό που τους κερνάει και πίνουν.
-Κέρνα μας Ρήνα, κέρνα μας, κέρνα όσο να φέξει,
όσο να σκάσ' ο Αυγερινός, να πάει η Πούλια γιόμα...»

Μετά από τα τραγούδια, άρχιζε πάλι ο χορός. Πρώτος έσερνε το χορό ο νουνός. Ακολουθούσαν τα νιόπαντρα, η νουνά, οι γονείς του γαμπρού, οι στενοί συγγενείς, οι μπεκτσήδες, οι συμπεθέρες και οι συμπεθέροι. Το κέφι έφτανε στο αποκορύφωμα. Οι οργανοπαίχτες έβαζαν τότε τα δυνατά τους για να ανάψει το γλέντι, με το αζημίωτο βέβαια, αφού τα κεράσματα έπεφταν σαν "βροχή" και ήταν ποσά διόλου ευκαταφρόνητα. Μάλιστα μερικοί πάνω στα μεράκια τους κόλλαγαν τα χαρτονομίσματα στη μπάλα* και στα όργανα των οργανοπαιχτών, ενώ έξω από το σπίτι καιγόταν ο τόπος από το ντουφεκίδι.


* μπεκτσήδες (οι): Έτσι λέγονταν οι συμπεθέροι που συνόδευαν τη νύφη στο σπίτι του γαμπρού μετά από τα στέφανα. Οι μπεκτσήδες ήταν άντρες και γυναίκες από τους στενούς συγγενείς της νύφης και ο αριθμός τους έπρεπε να είναι μονός 5, 7 κ.λ.π. Η λέξη μπεκτσής είναι τουρκική: bekci.
* μπάλα (η): το μέτωπο