Το Πασχαλινό γλέντι

Την Κυριακή της Λαμπρής το απόγευμα, τη Δευτέρα της Λαμπρής, μετά τη Θεία Λειτουργία και την Τρίτη της Δαμπρής, όλη την ημέρα, στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας του χωριού μας, γινόταν τρικούβερτο γλέντι με κλαρίνα και βιολιά, ντέφια και λαούτα. Οι χωριανοί, αφού πρώτα έτρωγαν και έπιναν στα σπίτια τους στη συνέχεια πήγαιναν στην αυλή της εκκλησίας, που ήταν το χοροστάσι του χωριού, για να γλεντήσουν και να γιορτάσουν την ανάσταση του Χριστού.
Όλοι σχεδόν οι χωριανοί παρευρίσκονταν στον τόπο εκείνο της χαράς κανένας τους δεν έλειπε.
Ακόμα και οι γερόντοι του χωριού μας συμμετείχαν στο γλέντι, με το δικό τους τρόπο. Κάθονταν στο πεζούλι της αυλής και έλεγαν για τα περασμένα τους ή διηγούνταν δικά τους περιστατικά, παθήματα ή γκάφες, τόσο παραστατικά και με τέτοιο χιούμορ, που χαιρόταν κανένας να τους ακούει.
Πιο πέρα κάθονταν οι γριές του χωριού μας και κουβέντιαζαν για τα αρθριτικά τους, για τα γιατροσόφια που σκαρφίζονταν και τα βότανα που χρησιμοποιούσαν για να βρουν την υγεία τους, για τον καταρράχτη που έπεσε στα μάτια τους και θαμπόβλεπαν και, μέσα μέσα, κουτσομπόλευαν και εκείνους ή εκείνες που χόρευαν με κέφι, χωρίς σταματημό, τους λεβέντικους χορούς του τόπου μας.
Οι μικρομάνες κρατούσαν στην αγκαλιά τα βυζανιάρικά τους και εκείνα φοβισμένα από το νταβαντούρι που γινόταν, έκλαιγαν ασταμάτητα.
Όλα όμως σταματούσαν με μιας, όταν χτυπούσε η καμπάνα για τον εσπερινό, τον οποίο παρακολουθούσαν με κατάνυξη και θρησκευτική ευλάβεια όλοι οι χωριανοί.
Μετά το τέλος του εσπερινού, συνεχίζονταν οι χοροί και τα τραγούδια από τους οργανοπαίχτες μέχρι το ηλιοβασίλεμα, οπότε ένας ένας οι χωριανοί αντάλλαζαν μεταξύ τους τις συνηθισμένες ευχές, έκαναν το σταυρό τους, ασπάζονταν την εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού και της Αγίας Βαρβάρας και έφευγαν χαρούμενοι για τα σπίτια τους.
Το πατροπαράδοτο αυτό έθιμο, που επέζησε στα χρόνια της τουρκοκρατίας και που έφτασε ως τις δικές μας ημέρες, εδώ και μερικές δεκαετίες έσβησε για πάντα και σήμερα, δυστυχώς, ξεχάστηκε τελείως.