Τα στέφανα

Ο γαμπρός, συνοδευόμενος από τους νουνούς του, έμπαινε μέσα στο σπίτι της νύφης, όπου περίμενε ο παπάς και όλοι οι καλεσμένοι.
Σχεδόν ταυτόχρονα πήγαινε και η νύφη στο χώρο εκείνον, συνοδευόμενη από τους γονείς της και τα αδέλφια της και άρχιζε αμέσως το μυστήριο του γάμου.
Ο παρακούμπαρος άλλαζε τα δαχτυλίδια και ο νουνός τα στέφανα. Όταν ο παπάς έλεγε το "Ησαΐα χόρευε....", γινόταν "μάχη" με το ρύζι και τα κουφέτα. Τα παιδιά ιδίως προσπαθούσαν να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα κουφέτα για να γλυκαθούν, οι δε κοπέλες να τα βάλουν κάτω από τα μαξιλάρια τους για να ιδούν στον ύπνο τους ποιον θα παντρευτούν.
Τη στιγμή που ο ψάλτης έλεγε "...η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα", γινόταν προσπάθεια από τους νεόνυμφους ποιος θα πατήσει πρώτος το πόδι του άλλου για να του επιβληθεί στην καινούργια ζωή. Με άλλα λόγια να του "πάρει τον αέρα", όπως συνήθιζαν να λένε.
Όταν τελείωνε το μυστήριο του γάμου, οι παρευρισκόμενοι εύχονταν στους νεόνυμφους "με ζωή και καλή προκοπή", στους γονείς τους και στους νουνούς "να τους ζήσουν" και ένας ένας έβγαιναν έξω από το σπίτι και ετοιμάζονταν για αναχώρηση.
Σημειώνεται ότι, στα παλιά χρόνια, τα στέφανα γίνονταν στο σπίτι της νύφης. Αν ο γαμπρός ερχόταν από πολύ μακριά, τα στέφανα γίνονταν το Σάββατο βράδυ. Οι συμπέθεροι του γαμπρού και οι καλεσμένοι της νύφης γλεντούσαν μαζί όλη τη νύχτα με τα ίδια όργανα και την Κυριακή το πρωί έπαιρναν τη νύφη και έφευγαν.
Πριν όμως κλείσουμε το κεφάλαιο ετούτο, πρέπει να αναφέρουμε ακόμα ότι, κατά την ώρα της στέψεως, πρόσεχαν πολύ να μην πέσουν κάτω τα δαχτυλίδια και τα στέφανα ή το στεφανοσκέπασμα, γιατί θα πάθαιναν κακό τα νιόπαντρα, έλεγαν.
Σε έκτακτες περιπτώσεις τα στέφανα τα έφτιαχναν μόνοι τους από κληματόβεργες ("κληματσίδες") και γύρω γύρω τα τύλιγαν με χαρτί.
Μετά από κάμποσες ημέρες, οι νεόνυμφοι έριχναν τα στέφανα στη στέγη της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας του χωριού μας, εναποθέτοντας έτσι την οικογενειακή τους ευτυχία στη φροντίδα της Αγίας.